Bangka

(photo credit to Jesica De Borja Bernal)

Nag-iba ang lahat noong unang makita ko ang pagdaong ng bangkang iyon sa pampang ng ilog. Marami na ring bangka ang tumigil doon bago baybayin ang kahabaan ng nasabing ilog. Ang iba ay panandalian lamang ang pananatili, ang iba ay may katagalan, at ang iba ay hindi ninais na manatili roon.

Noong araw ngang iyon ay nabatid kong ito ay iba sa mga naunang bangkang nakita at nakasama ko na. napakaganda ng kasimplihan ng hitsura nito, lumitaw ang natatangi nitong ganda sa matingkad nitong asul na kulay. Pantay ang pagkakagawa ng mga katig nito na medyo pakurba ang anyo. May mga pagkakataon din na nakatali ang layag nito na para sa akin ay mas nakaragdag sa kanyang natatanging kagandahan.

Alam kong may dahilan kung bakit may mga ganoong klaseng bangka pa ang paminsan-minsang napapadpad sa pampang ng ilog na iyon na parang wala kang kahit anong masamang salitang maaaring ipintas dito. Hindi lingid sa kaalaman ko ang ginagawa nitong pag alalay sa mga maliliit na balsang tumatawid din sa ilog. Nasaksihan ko rin ang kanyang pagtulong sa isang mas maliit pang bangka upang mas lumago pa ito.

Sa ganoong katangian ay ginusto ko siya. Pinangarap na mabigyan ng pagkakataon na makasama ko ang bangkang iyon. Alam kong sa isang bahagi ng aking puso ay may malaking espasyong nakalaan para rito, para sa kanya lang. pinangarap kong makapiling ito sa mga panahon na kailangan na nitong baybayin ang kahabaan ng ilog.

Ngunit natakot ako.

Dapat ba?

Karapat-dapat ba Ang kagaya kong hamak na bangkerong walang sariling sagwan na magnais manatili sa piling ng bangkang iyon? Sapat ba ang kakayahan kong lumangoy na inaral ko lamang ng mahigit dalawang taon para makasama ko at maibigay ang bawat pangangailangan ng bangkang iyon?

Napakarami pang mga tanong na hindi ko na hinanapan pa ng kasagutan.

Dahil kapag pinilit kong hanapan ng sagot ang bawat kong tanong ay lalo lamang akong nakadarama ng panliliit sa pagiging hamak na bangkero ko.

Natatakot ako na baka ako ang maging hadlang sa mabagal na pag-usad nito upang landasin ang kahabaan ng ilog na iyon o mas nakakalungkot kung hindi na siya makausad patungo sa mas malawak pang lugar na nakatadhana para sa kanya.

Naniniwala akong mas malayo ang mararating ng bangkang iyon kapag hindi na lang ako nagsalita, kapag inilihim ko na lang ang mga dapat ilihim. Sa makatuwid ay manahimik, na hindi nito malalaman na iniibig ko ang kanyang bawat pagsabay sa mahinang alon ng tubig ng ilog na iyon.

Makuntentong pagmasdan ang kanyang paglalayag hanggang siya’y maging isang ganap na barko sa piling ng karapat-dapat na magiging kapitan nito.

Pagibig bang muli?

Dalawang magkasunod na pighati pero mahaba ang pagitan. Halos pareho ang sakit na dulot ng pagkaiwan.

Kaarawan ko noong araw na iyon, halo-halong kaisipan ang nagkakagulo sa isip ko.

Dalawang araw lang ako nagiging masaya, kapag kaarawan ko at araw ng sweldo. Kapag hindi ako nagtrabaho, isang araw na lang ako magiging masaya.

Mabuti na lang at may trabaho ako ng mga panahong iyon. Hindi kasi ako sigurado kung magiging masaya ako sa kaarawan ko. Naisip ko na sa hinaba-haba ng panahon ng pamamalagi ko sa mundo ay wala pang babaeng piniling ipaglaban ako at manatili sa piling ko.

Palagi akong nakangiti, masaya at ni hindi nagpapakita ng kalungkutan sa iba. Kaya ang akala nila ay wala akong pinoproblema. Pero ang salitang "masaya ako" ay ikinukubli ang katotohanang gusto ko ulit makadama ng pag-ibig.

Sabi ko sa Panginoon na gusto ko na ang muling umibig, makakapaghintay ako.

Ang hindi ko alam. . .

Noong buwan ding iyon bago ang eksaktong araw ng kaarawan ko. . .

Dumating ka na pala sa buhay ko.