Kung bakit hindi kita liligawan

Ako’y tutula, mahabang mahaba.

Ako’y uupo, tapos na po.

Tapos na ang tula. . .

Pero hindi ang sama ng loob na dinadala ko

dahil diyan sa manliligaw mong sinasamba mo.

Marami lang pera ‘yan saka matcho

pero kung usapang papogian, mabuting tao ako.

Ang galing mo rin eh noh. . .

Naniwala kang kaya niyang ibigay ang araw at ang buwan,

eh ang layo nun.

At kung magagawa niya nga, saan niya ilalagay?

eh ang laki nun.

Kapag ‘binigay niya ba sayo ang araw, tatanggapin mo?

Siguradong patay kayong dalawa, ang init nun.

At kahit gumamit ng maraming panungkit, hindi niya ‘yun abot

At kahit ipilit ang damdamin ko’t igiit, hindi kita abot.

Kaya nga hindi kita niligawan. . .

Dahil hindi pa man nagsisimula ang laban ay talo na ako.

Kailangan kong intindihing mas nananalo ang babaerong guwapo kaysa sa pangit na matino.

Susuportahan kita sa pagpapakatanga mo.

Susuportahan kita kasi tanga rin ako.

Nagpapakatanga sa’yo.

Hindi nagtagal ay nabalitaan ko na lang na sinagot mo na siya.

Bakit nga naman hindi mo siya sasagutin? Bukod sa mayaman, matcho, guwapo, ay may sasakyan pa.

Paano nga namang hindi mo siya sasagutin?

eh nagtanong siya.

Mabuti na lang at sinagot mo, kasi kung hindi, magmumukha ‘yung tanga.

Nagsasalita mag-isa.

Sa pagiging kayo niyo’y naging masaya ka.

Masaya rin naman ako, pero kunyari lang talaga.

Ang natitirang pag-ibig sa iyo’y ‘winaksi na

at kailan ma’y di mo na malalaman. . .

Na mahal kita.

Ilang araw ang lumipas, may bagong balita na naman.

'Di niya pa rin na’bibigay sa’yo ang araw at ang buwan.

Hindi rin kayo umabot ng isang buwan

Buti nga sa’yo, kawawa ka naman.

Ngayong wala na kayo ay pagkakataon ko naman.

Ako naman ang mangangako ng araw at ng buwan.

Araw-araw kang yayakapin, buwan-buwan kang hahagkan.

Iyon ay kung papayag ka kahit sa panaginip lang.

Niyamana kasa labaka nayan.

Ganyan talaga ang pagibig, hindi mo maintindihan.

Kung dati’y pinapangarap ka, ngayo’y ‘di na inaasam.

Hindi sa hindi na kita mahal, ang totoo niyan ay mahal pa rin kita, ayoko lang iparamdam.

Nalaman kong ang pagibig ay hindi lang tungkol sa’yo

Hindi rin tungkol sa kung paano mo pinaikot ang mundo ko.

Ito ay tungkol sa kung paano bumuo

ng wasak kong sarili para bumagay sa’yo.

Kung bakit hindi pa rin kita liligawan. . .

‘Yun ay dahil sa sarili’y tinuturing pang hangal.

'Di pa lubos maunawaan kung paano magmahal.

Baka sumuko agad sa tinayaan kong sugal

at ang pinanindigan kong pagibig, tuluyang mapigtal.

Gayon pa man ay bukas pa rin ako sa isiping iniiisip mong iniisip kita, naiisip mo ba?

Na isang araw ay gigising akong handa at hahanapin kita.

Pero paano mangyayari ‘yun kung mananatili akong dukha.

Ika’y prinsesang sagana sa dugo at ako’y isang linta.

Paano kita liligawan kung mananatili ako sa baba.

Kahilera ng magsasakang inaagawan ng pataba.

Inaagawan ng lupain, kabahaya’y ginigiba.

Pinapatay, ‘nilalandusay, tinatanggalan ng hininga.

Paano kita liligawan kung mananatili akong baon.

Kumikita ng kapirasong ‘di sapat sa tag-gutom.

Umaani, kumakayod ngunit ang bibig ay tikom.

Nakalubog sa sistema ng kontraktuwalisasyon.

Paano kita liligawan kung ako nga’y hindi mahal

ng bayan kong sinilangang inalayan ko ng dasal.

Paano kita liligawan kung ako ay ibuwal

dahil tanging dukha lamang ang tinatamaan ng punyal. . .

Kung hindi man tayo magkakatuluyan, tanggap ko iyon nang buong puso,

Ngunit hindi ang bulok na sistema ng bansa kong mapang-abuso.