Tatlong hiling ni piping

“Nay, may sakit pa rin po ba kayo?” tanong ni Piping sa kanyang inang nakahiga sa papag, may basang bimpo sa noo at nakukumutan ng kulay puting kumot.

“Hindi pa anak eh, may trangkaso pa rin ako. Sige na at pumasok ka na sa paaralan at baka mahuli ka sa klase. Maya-maya naman ay darating na ang itay mo.” pilit na sagot ng kanyang ina.

Sa kanyang paglalakad papuntang paaralan ay nadaanan niya ang isang puno ng malunggay. Naisip niyang mamitas ng mga dahon nito dahil alam niyang maaring matanggal ang sakit ng kanyang inay kapag nakahigop ng tinolang manok na may dahon ng malunggay.

Ang problema ay hindi niya abot ang mga dahon nito. Sa hindi kalayuan ay nakakita siya ng isang batong halos kasing laki ng bola na ginagamit sa basketball. Binuhat niya iyon at inilapit sa puno ng malunggay, tinungtungan para maabot at makapitas ng mga dahon ng puno.

Sa kalagitnaan ng kanyang pagtingkayad, pag-abot sa dahon at pamimitas nito ay biglang lumitaw ang isang batang lalaking nagliliwanag ang kasuotan. Mayroong mga diyamante ang suot nito. Mahaba rin ang ilong at tainga.

Nagsalita ang batang nilalang.

“Dahil iniligtas mo ako sa pagkakaipit sa bato kanina ay pwede kang humiling sa akin ng kahit ano, basta hanggang tatlo lang.” sambit ng nilalang na matinis ang boses.

Dahil sa biglaang pagsulpot ng batang nilalang dagdag pa ang matinis nitong boses ay nagulat si Piping at nawalan ng balanse sa kanyang pagkakatungtong sa batong kanyang tinatapakan.

“Araaaay.” Tinig ni Piping habang namimilipit at pilit inaabot ang masakit na likod dahil sa pagkakahampas nito sa sahig.

“’Wag kang matakot. Isa akong kaibigan.” pagpapaliwanag ng batang nilalang.

“Ano? May naisip ka na bang kahilingan? Hanggang tatlo lang ah.” dagdag pa nito bago biglang maglaho.

Naiwang namimilipit si Piping. Pilit niyang inilalagay sa kanyang bag ang lahat ng napitas na dahon sa kabila ng pananakit ng kanyang likod.

“Araaaay, Likod ko. Sana ay mawala na ang sakit nito. Kailangan kong makapasok sa eskwela, mahuhuli na ako sa klase.” Sambit pa rin nito habang namimilipit.

Pinilit niyang maglakad papapuntang eskwelahan. Hindi niya namalayan ang mabilis na pagkawala ng sakit ng kanyang likod dahil sa pagkakahulog.

Sa kanyang paglalakad ay naabutan niya ang kanyang kaibigang si Arnold. Mabagal at Paika-ika itong naglalakad dahil payat ang isang hita at binti nito.

“Sabay na tayo!” alok ni Piping sa kanyang kaibigan.

“Naku, Sige at mauna ka na. kapag sinabayan mo ako ay mahuhuli ka rin sa eskwelang katulad ko.” nakangiting tugon ng kanyang kaibigan. Hindi na nito dinaramdam ang pagkakaroon ng polyo. Tanggap na nito ang ganoong kalagayan mula nang ipinanganak siya.

“Bahala ka, basta sasabayan kitang maglakad.” Nakangiting sambit ni Piping habang bahagyang ginaya kung papaano maglakad ang kaibigan niya. Sabay silang nagtawanan.

“Sana ay maging pantay na iyang paa mo nang sa gayon ay hindi ka na palaging nahuhuli sa klase. Pati tuloy ako damay eh.” Sambit ni Piping na sinundan ng malutong na halakhak.

“Yan Yan, sabi na kasing ‘wag mo na ‘kong sabayan eh.” Nakihalakhak na rin ang kanyang kaibigan.

Nakarating sa paaralan ang dalawa. Hindi napansin ni Arnold na unti-unting nagpantay ang kanyang mga binti at hita.

Sa loob ng Silid-aralan ay itinuturo ng kanilang guro kung paano ang tamang pagdaragdag ng bilang.

Napatingin si Piping sa kanyang katabing si Buknoy. Minamasdan ang mga daliri nito sa kamay na kanyang ginagamit sa paraan ng pagdaragdag ng bilang. Tila Nalilito.

“Mahihirapan ka talaga diyan. Eh siyam lang ang daliri mo eh. Oh ito, gamitin mo ang isang kamay ko.” Inabot ni Piping ang kanyang kanang kamay sa kaibigan niyang si Buknoy. Sabay silang nagtawanan.

“Sana ay tumubo ‘yang isa mong daliri. Paano kung hindi na tayo magkaklase? Sinong magpapahiram ng isang kamay sa iyo?” sambit ni Piping na sinundan ng halakhak.

“Sana nga.” Nakihalakhak na rin si Buknoy.

Nang matapos na ang klase ay naghiwahiwalay na ang mga bata para umuwi sa kanilang mga tahanan. Hindi napansin ni Buknoy ang unti-unting pagtubo ng kanyang putol na daliri.

Biglang bumalik sa alala ni Piping ang batang nilalang na nakita niya kanina malapit sa puno ng malunggay. Naalala niya ang sinabi nitong pwede raw siyang humiling. Mabilis na tumakbo si Piping pabalik sa kanilang bahay.

“Nay, Nay, may nakita akong batang nagliliwanag kanina roon sa puno ng malunggay.” Humahangos na tinig ni Piping pagpasok pa lang sa kwarto ng kanyang ina.

“Sana gumaling na si Inay.” nakapikit pa ito habang sinasambit ang katagang iyon. Pagdilat niya ay hinawakan niya sa noo ang kanyang inay. Mainit pa rin.

“Guni-guni ko lang ata ‘yung nakita ko kanina Nay.” sambit ng nanghihinayang na si Piping habang inilalabas mula sa kanyang bag ang mga pinitas niyang dahon.

“Kung ‘di kayo kayang pagalingin ng hiling, siguro kaya kayong pagalingin nito.” Iwinawasiwas pa niya ang dahoon ng malunggay habang humahalakhak. Nakihalakhak din ang kanyang ina.


Ito ay lahok sa Saranggola Blog Awards 11