Martes, Oktubre 10, 2017

Kapangyarihang dulot

Kapag naririnig mo ang salitang sachet? Ano  ang mga bagay na pumapasok sa isip mo? Pareho ba tayo ng iniisip? Iniisip mo rin ba na ang iniisip ko ay katulad din ng sa iyo? Masama?

Sa totoo lang ay wala naman talagang masama sa salitang sachet. Pero kapag ang maliit na paketeng iyan ay nalagyan na ng puting bagay sa loob, kapag naibenta na, kapag nagamit na at kapag may nasirang buhay na dahil dito, doon na nagiging masama.

Makapangyarihan ang laman ang paketeng iyan, hanggang sa ngayon nga ay ginagamit pa rin itong sandata ng iba sa atin. Kapag mayroon ka kasi nito, kapag naikarga na sa sistema mo ay siguradong lalakas ka at walang kahit anong bagay ang hindi mo kakayaning gawin. Nakakapagbigay ito ng kakaibang lakas upang hindi ka makaramdaman ng pagod at manatiling dilat sa gabi.

Kaya sa mga empleyado diyang panggabi ang trabaho. Alam na!

Kapag guwardiya ka? Hindi ka nito patutulugin, magdamag mong mababantayan ang dapat mong bantayan. ‘Wag ka lang magugulat at baka mabaril mo ang inosenteng taong tumatakbo dahil naisip mong magnanakaw ito.

Kapag driver ka? Hindi ka nito patutulugin, magkakaroon ka ng pambihirang lakas na kinakailangan mo para makapasada hanggang mag-umaga. ‘Wag ka lang matuliro at biglang maisip na baka pwedeng tubuan ng pakpak at paliparin ang minamaneho mong sasakyan na de gulong lang.

Kung call center agent ka? Hindi ka nito patutulugin, bibigyan ka nito ng kakaibang katalinuhan para makapagenglish. ‘Wag ka lang mabaliw at baka makapag-imbento ka ng mga English words na hindi kailanman makikita sa diksiyonaryo.

Kung mabuting mamamayan ka naman na inosente at hindi gumagamit? Hindi ka rin nito patutulugin, sa pag-aalalang baka isa sa mga nakakasabay mong maglakad sa gabi ay kargado ng kapangyarihan mula sa drogang pinagmulan nito.

Sa ngayon nga ay ginagamit din itong sandata ng ilang tiwaling pulis, sa ibang kapamaraanan nga lang.

Kung ang mga sibilyan ay kailangan itong tunawin at singhutin para makuha ang natatanging lakas na ibinibigay nito, iba naman ang paggamit ng mga tiwaling pulis dito. Para itong bombang kailangan nilang itanim, maghihintay ng pagkakataon, pasasabugin at wawasak sa pagkatao ng sinumang mamalasing mataniman, inosente man o hindi.

Ginagamit din ito ng mayaman. para saan? Siyempre para mas yumaman.

Ginagamit mas lalo ito ng mahihirap. Para saan? Para mas payamanin ang mayayaman.

May isang bagay lang akong hindi matanggap. Bakit kapag mayaman ang nahulihan, may mahabang prosesong pagdaraanan at may pagkakataong maabsuwelto? Pero kapag mahihirap ang nahulihan, aba, patayin na yan!

Lahat naman siguro tayo ay alam na walang mabuting maidudulot ang puting laman ng maliit na paketeng iyan. Kaya nga hindi ko maintindihan kung bakit marami pa rin sa atin ang tila pinanawan na ng tamang pag-iisp sa pagyakap ng panandaliang kasarapan at pagkamit ng natatanging kapangyarihang nakukuha sa paulit-ulit na pag-gamit nito.

Pipitikin ang mumunting pakete.

Makikipagtitigan sa puting laman nito.

Ilalagay sa ikinurbang foil.

Paiinitan ang ilalim sa pamamagitan ng lighter na pinahina ang apoy.

Pagugulungin ang dapat gumulong.

Hihigupin ang dapat higupin gamit ang foil na inihulmang kagaya ng straw.

Solved.

May kapangyarihan ka na.

Limot pa ang problema.

Tumpak! Nalimutan nga ang problema. Pero ang malaking tanong, nalunasan ba? O kahit nabawasan man lang? O mas gumawa pa ng maidadagdag sa mga nariyan ng problemang nais mong limutin?

Bigla kong naalala ang isang proyektong ipinagawa sa amin ng aming guro noong nag-aaral pa ako sa sekondarya. Kailangan kong humanap ng isang tao na mayroong kamag-anak na gumagamit. Kakapanayamin ko ito at itatala ang mga naging negatibong epekto nito sa kanya at sa kanilang pamilya.

Siguradong meron, imposibleng wala.

Kakahanap ko ng taong pwedeng kapanayamin ay natagpuan kong ang sarili ko na pala ang tinatanong ko. Sarili ko na rin ang sumagot sa mga katanungan na ako rin ang nagbibigay.

Bakit hindi?

Lalayo pa ba ako? eh hindi lingid sa kaalaman ko na gumagamit ang aking ama.

Pero sino ang masasabing biktima? Sino ang nilukuban ng kapangyarihan? Sino ang nakinabang sa kapangyarihan? O mas magandang tanong siguro ay kung sino ang sinira nito.

Ang tatay ko na nalulong sa pag-gamit? Isa sa pinakamagaling na karpintero na kapag kumikita ay mas inuuna pang pagkagastahan ang bisyo kesa sa amin.

O ang nanay ko na lahat ng pwedeng itinda ay itininda na maitawid lang ang aming araw-araw na hindi kami nagugutom at may maibaon sa eskwela kahit papaano?

O ang dalawang ate ko na hindi nakapagtapos dahil walang perang maipangtustos?

O ang kuya ko na matagal na nagtiis sa mababang sahod may maipangsuporta lang sa pamilya namin at mapagtapos ako sa sekondarya at kolehiyo?

O ang bunso kong kapatid na halos sundan na ang yapak ng aking ama?

O ako na tinakasan na ng kumpiyansang ipagmalaki ang buhay at pagkataong meron ako?

Umabot ako sa edad na 27 na hindi ako gumamit, tumikim o nagtangka man lang. Subalit parang sa akin direktang tumama ang malasibat na epektong dulot ng kapangyarihang nakukuha sa bagay na iyan na nagtatago sa puting kulay nito na nasa loob ng selyadong paketeng nagkalat na sa mundo.

Kung malaki man ang naging epekto nito sa buhay ko…

Sisiguraduhin kong hindi sa mga magiging anak ko…

Hinding hindi ako gagamit nito…

Itinataga ko sa bato…

Hindi ako kukuha ng kapangyarihang nagmumula sa bato…


Ito ay lahok sa Saranggola Blog Awards 9



Walang komento:

Mag-post ng isang Komento