Martes, Oktubre 10, 2017

Pag-ibig sa kalye onse

Noong araw na iyon ay masaya kong pinagmamasdan ang aking pitong taong gulang na anak na aliw na aliw sa paglalaro sa gilid ng kahabaan ng eskinitang iyon, ang kalye onse. Tahanan ng mga uhuging batang maghapong naglalaro at nagtatakbuhan mula umaga hanggang dis-oras ng gabi.

Tahimik nitong pinipitas ang mga bulaklak ng tanim na halamang santan ni aling Silmeng na nakatanim sa gilid ng eskinitang iyon. Sisipsipin ang katas nito at pagkatapos ay itatapon ang wala ng katas na bulaklak sa maruming kanal na bagsakan ng dumi ng mga residente roon.

Gustong gusto ko talagang tanawin ang aking anak mula sa bintana ng aking bahay. Kapag ganito kasi’y parang nakikita ko sa kanya ang sarili ko noong ako ay kasing edad pa lang niya. Katulad niya ay namimitas din ako ng bulaklak ng halamang tanim ni aling Silmeng, hindi pa santan ang nakatanim dati roon kundi gumamela. Pipitasin ko ang mga bulaklak nito, pupukpukin iyon gamit ang buhay na bato hanggang sa malamog, ilalagay sa tabo,  lalagyan ng kaunting tubig na may halong sabong panglaba at maaari na akong makagawa ng malalaking bulang lilipad at babangga sa hilera ng mga puting damit na sampay ni Ka-Tessie na palaging galit sa akin noong bata pa ako.

Habang giliw na giliw akong pinapanood ang aking anak ay pumukaw sa aking atensiyon ang paglapit sa kanya ng isang batang babaeng kaedad niya. Base sa mga kilos nila ay kinakausap ng lumapit ang aking anak. Sa una ay hindi natinag ang aking anak sa pamimitas ng mga bulaklak, hindi pinapansin ang batang babae. Subalit ilang sandali pa ay inabutan na nito ang batang babae ng isang bugkos ng bulaklak ng santan. Ginaya nito ang ginagawa ng anak ko, nakipitas at nakisipsip na rin ng katas ng bulaklak.

Dinala ako ng mga eksenang iyon sa isang bahagi ng aking kabataan. Hindi ba’t sa gilid din ng eskinitang iyon una kong nakita si Raine, ang ina ng aking anak na kasalukuyan kong pinagmamasdan.

Pitong taong gulang lang din ako noon, aliw na aliw kong pinapaanod ang mga dala kong tansan sa agos ng maruming tubig ng kanal sa kahabaan ng eskinitang iyon nang biglang may lumapit na batang babae sa akin na halos kaedaran ko lang din.

“Hoy bata, marumi yan.” Sabi ng dumating.

Hindi ko siya pinansin, patuloy pa rin ako sa pagpapaanod ng mga tansan.

“Hoy bata, marumi yan.” Ulit niya.

Tiningala ko ang nagsalita.

“Sino ka?” tanong ko.

“Raine.” sagot niya.

Hindi ko pa rin siya kinausap matapos niyang sabihin ang pangalan niya pero inabot ko sa kanya ang ilan sa mga tansan ko at nagsimula na rin siyang samahan ako sa pagpapaanod ng mga ito sa agos ng maruming tubig ng kanal.

Masasabi kong masaya ang naging kabataan ko, isa ako sa mga uhuging batang naglaro at nakitakbo sa kahabaan ng eskinitang iyon. Kasama ang mga kaedaran kong bata ay masaya naming ginampanan ang parte namin sa lugar na iyon, ang pangungulit. Halos lahat ng pinto sa eskinitang iyon ay sinulatan namin ng dala naming chalk, mas malas ang pinto kapag pentel pen ang dala namin. Hindi rin namin pinapalagpas ang mga tsinelas na naiiwan sa labas ng pintuan, ewan ko ba kung bakit, pero kinakailangan ata talaga naming itago ang isa sa pares ng mga tsinelas na iyon at hihintayin ang magiging reaksiyon ng may-ari kapag maghahanap na ito.

Masaya ang naging kabataan ko, pero mas sumaya ito ng dumating na Si Raine sa buhay ko.

Kasama na namin siyang magsulat ng chalk o pentel pen sa bawat pinto ng eskinitang iyon. Magtago ng tsinelas na naiwan sa labas ng pinto. Mamitas ng bulaklak sa tanim ni aling silmeng, magpaanod ng kung anu anong bagay sa maruming tubig ng kanal at gampanan ang aming papel bilang makukulit na bata ng eskinitang iyon.

Saksi sa aming paglaki ang mga buhol buhol na kawad ng kuryenteng nagbibigay ng ilegal ngunit libreng pailaw at patong patong na itim na tubo na nagbibigay ng ilegal ngunit libreng patubig para sa mga kabahayan doon.

Ang hindi sementado at maputik na daan ng eskinitang iyon ang sumubaybay kung paano kami nahulog sa isat-isa noong nagdalaga at nagbinata na kami.

Kinilig ang halamang nakatanim sa gilid ng eskinitang iyon ng marinig ang aking pagtatapat ng wagas na pag-ibig para kay Raine. Tila huminto sa pag-agos ang maruming tubig ng kanal ng sabihin sa akin ni Raine na mahal niya rin ako.

Masaya naming pinagsaluhan ang wagas na pag-ibig namin para sa isat-isa. Palibhasay parehong laki sa hirap kaya pareho kami kung papaano mag-isip.

“Ilan ang gusto mong maging anak natin?” mula sa katahimikan ng gabi ay biglang lumabas sa kanyang bibig ang tanong na iyon habang ang kanyang ulo ay nakahilig sa aking balikat.

Iyon na yata ang pinakamagandang tanong na narinig ko sa buong buhay ko. Sari-saring kaisipan ang naglaro sa isip ko noong mga oras na iyon. Nandoong makikipaglaro ako sa magiging anak namin, ipapasan ko ito sa aking balikat, palalakihin bilang isang mabuting bata, susuportahan ito sa kanyang mga magiging desisyon at pagmamasdan ang bawat pag-galaw nito mula pagkabata hanggang sa maabot nito ang kanyang mga pangarap.

“Isa lang.” matipid kong sagot habang patuloy pa rin sa mga isiping kumikiliti sa aking puso.

“Kinikilig ka no?” nakangiti niyang tanong.

Hindi ko na sinagot ang huling tanong niya, sa halip ay ikinulong ko siya sa aking mga bisig habang nakarungaw kami sa bintana ng aking kuwarto kung saan buhol buhol na kawad ng kuryente ang makikita.

Kung tunay ang pag-ibig, hindi ba’t hindi dapat ito kumupas?

Isang dekada kaming nagmahalan, liban pa sa mga panahon noong mga bata pa kami. Maayos ang lahat, kampante kaming kami na hanggang sa dulo. Pero bakit ganun? Sadya bang kumukupas kahit ang tunay na pag-ibig? Nababawasan ba ito? Naglalaho?

Hindi ko malilimutan ang gabing iyon, sa isang bahagi ng eskinita kung saan nakatanim ang gumamela ni aling Silmeng, umiiyak siya.

“Par, sorry! Kasalanan ko, sorry,” hagulgol ni Raine kasabay ng kanyang mga hikbi.

Iyon ‘yong gabing nalaman kong tatlong buwan na pala silang may relasyon ng bagong lipat naming kapit bahay na si Vong. Ang bilis nga eh, kasi apat na buwan pa lang mula ng lumipat sa lugar namin si Vong eh tatlong buwan na pala ang relasyon nila.

Walang kahit anong salita ang lumabas sa bibig ko noong gabing iyon, tanging luha, pigil na hikbi at sama ng loob lamang ay sapat na para ipahiwatig sa kanya kung gaano kasakit ang kasalukuyan kong nararamdaman.

Saksi ang maruming tubig sa kahabaan ng kanal, ang buhol buhol na kawad ng kuryante, ang patong patong na itim na tubo ng tubig, ang halaman ni aling Silmeng, ang nakahilerang mga sampay ni ka-Tessie at ang mga pinto sa eskintang iyon kung papaano ako nasaktan ng katotohanang maaari palang magbago ang damdamin ng isang tao.

Ang tingin ko sa lahat ng bagay sa mga oras na iyon ay kasinungalingan. Kung may isang bagay man na alam kong totoo, iyon ay ang wagas kong pag-ibig para kay Raine.

Kung totoo at wagas ang pag-ibig, walang maaaring maging dahilan para hindi ito ipaglaban.

Lumaban ako.

Sa kabila ng katotohanang talo na ako mula sa puntong iyon.

Lumaban ako kahit kapirasong tagumpay na lang ang maaaring mapanalunan ko.

Ngayon nga ay pinagmamasdan ko ang anak namin ni Raine mula sa bintanang dinurungawan ko. Wala na ang kaninang batang babaeng kalaro nito. Nilapitan ni Raine ang aming anak, tumingin sila sa kinaroroonan ko, at kumaway kasabay ng kanilang matamis na mga ngiti. Kumaway din ako sa kanila at ngumiti. Wala talagang tatalo sa larawan ng mag-ina kapag ang ama na ang tumitingin.

Maya maya’y lumapit si Vong sa kinaroroonan ng aking mag-ina, yumakap ang anak ko sa lalaki, umakbay ang lalaki sa ina ng aking anak at magkakasabay silang pumasok sa kanilang bahay.

Walang alam si Vong, ang tanging nakakaalam lang ng totoo ay ako, si Raine, ang maruming tubig sa kahabaan ng kanal, ang buhol buhol na kawad ng kuryante, ang patong patong na itim na tubo ng tubig, ang halaman ni aling Silmeng, ang nakahilerang mga sampay ni ka-Tessie at ang mga pinto sa eskinitang iyon na kung tawagin ay kalye onse, tahanan ng mga uhuging batang kinabilangan namin ni Raine.


Ito ay lahok sa Saranggola Blog Awards 9



Walang komento:

Mag-post ng isang Komento